metody nauczania

  • feedback, skuteczność

    A co uczeń sądzi o Twojej lekcji?

    FEEDBACK OD UCZNIÓW: JAK CZĘSTO O NIEGO PROSISZ?
     
    Chcę się dziś z Wami podzielić jedną mega ważną myślą na temat feedbacku – rzeczy, którą powinniśmy dostawać regularnie!
     
    1. Proś o opinię uczniów: Jak najcześciej pytaj uczniów o to, jak się pracuje na lekcji! Co było super? Co ich mega zainteresowało? A może są jakieś rzeczy, które chcieliby widzieć inaczej?
    2. Nie czekaj do końca semestru: Feedback niech nie będzie zaskoczeniem na koniec! Im częściej pytacie, tym więcej cennych uwag możecie uzyskać, a do poprawy będziecie mieli czas!
    3. Stwórzcie wspólną rzeczywistość: Razem twórzcie klasę! Kiedy uczniowie widzą, że ich opinie są ważne i mają wpływ na zajęcia, będą bardziej skłonni się dzielić!
    4. Brak negatywnych konsekwencji: Pokażcie, że feedback to nie kara! Im bardziej otwarci będziecie na opinie, tym mniej będą się obawiali uczniowie mówić szczerze!
    5. Razem na 2024 rok: Niech ta rada będzie Waszym kierunkiem działania na nowy rok! Wspólnie budujcie pozytywną atmosferę i uczcie się na bieżąco!
     
    Dzięki regularnemu feedbackowi Wasza klasa stanie się naprawdę wspólną przestrzenią!
    Mam nadzieję, że ta rada na 2024 rok okaże się pomocna!

    A teraz: może dacie mi feedback? Jak Wam się czyta moje artykuły?
  • motywacja, skuteczność

    Czy prosić uczniów o podnoszenie rąk?

    Decyzja o tym, czy prosić uczniów o podnoszenie rąk, zależy od wielu czynników, takich jak styl nauczania, wiek uczniów, rodzaj zajęć i cele edukacyjne. Oto kilka argumentów zarówno za, jak i przeciw tej praktyce:
    Za:
    1.   1. Porządek i kontrola: Prośba o podnoszenie rąk może pomóc w utrzymaniu porządku w klasie i ułatwić nauczycielowi kontrolę nad dyskusją lub lekcją.
    2.   2. Szacunek wobec nauczyciela: Ta praktyka może promować szacunek wobec nauczyciela, pokazując, że to nauczyciel decyduje, kto ma prawo wypowiedzieć się w danej chwili.
    3.   3. Równomierność uczestnictwa: Nauczyciel ma większą kontrolę nad równomiernością uczestnictwa uczniów, dając każdemu szansę podniesienia ręki.
    Przeciw:
    1.   1. Ograniczenie spontaniczności: Prośba o podnoszenie rąk może ograniczać spontaniczność i naturalny przepływ dyskusji, ponieważ uczniowie czekają na swoją kolej.
    2.   2. Presja i stres: Niektórzy uczniowie mogą odczuwać presję podczas podnoszenia ręki, szczególnie jeśli boją się popełnienia błędu lub nie są pewni swojej odpowiedzi.
    3.   3. Alternatywne metody komunikacji: Niektórzy uczniowie mogą preferować inne formy komunikacji, takie jak pisanie odpowiedzi na kartce lub dyskusje grupowe, które nie wymagają podnoszenia ręki.
    Ostateczna decyzja powinna zależeć od kontekstu danego środowiska edukacyjnego oraz od indywidualnych preferencji i potrzeb uczniów. Warto eksperymentować z różnymi metodami, aby znaleźć najlepsze podejście do danej grupy uczniów.
  • skuteczność, słownictwo

    Pomysły na skuteczne (!) uczenie słownictwa.


    Oto cztery pomysły na skuteczne uczenie słownictwa podczas lekcji angielskiego:
    1.  
    2. 1. Gry słowne i łamigłówki na powtórkę:
      • Gry słowne: krzyżówki, łamigłówki słowne, czy gry planszowe związane z tematem lekcji – weź jedyni pod uwagę ekonomię czasu i dostosuj gre do możliwości czasowych Twojej grupy. To także dobra praca domowa.
      • Interaktywne aplikacje do nauki języka, które oferują gry słowne, aby uczniowie mogli się bawić i jednocześnie rozwijać słownictwo.
    2. 2. Historie i opowieści:
      • Wprowadzaj nowe słowa poprzez opowiadanie krótkich historii lub anegdot z ich użyciem.
      • Zaproponuj uczniom napisanie własnych krótkich opowiadań, używając nowych słów, które poznali na lekcji.
    3. 3. Prace grupowe i dyskusje:
      • Dziel uczniów na grupy i przydziel im zadanie związane z nowymi słowami. Mogą to być mini-prezentacje, debaty lub scenki teatralne.
      • Stymuluj dyskusje na tematy związane z lekcją, aby uczniowie mieli okazję używać nowego słownictwa w naturalny sposób.
    4. 4. Kartkówki i konkursy:
      • Regularnie przeprowadzaj krótkie kartkówki, aby sprawdzić znajomość słówek.
      • Organizuj konkursy słownictwa, gdzie uczniowie rywalizują w zastosowaniu nowych słów w różnych kontekstach, np. w zdaniach, wypowiedziach ustnych czy krótkich esejach.
    Pamiętaj, aby dostosować te pomysły do poziomu i zainteresowań uczniów, a także regularnie powtarzać i utrwalać nowe słownictwo, aby zapewnić trwałe zrozumienie i opanowanie materiału.
  • kontrakt, motywacja

    Kontrakt szkoleniowy – czy takie motywowanie w ogóle ma sens?

    Większość lektorów języków obcych jest zdania, że rozwój językowy ma większą szansę na zaistnienie, gdy cele językowe są przejrzyste – szczególnie, gdy mowa o motywowaniu uczniów dorosłych.  Spotykając się z nową grupą nie możemy założyć z góry, że uczestnicy wiedzą jaki jest cel naszych lekcji – niezależnie od tego, czy nauka ma miejsce w szkole językowej czy w firmie, powinniśmy najpierw zająć się uściśleniem celów językowych i sprawdzeniem jakie indywidualne cele stawiają sobie uczestnicy. Przydatnym narzędziem ustalenia zgodności celów trenera i uczestników jest wstępne zapoznanie się i omówienie ich z grupą. Jedną zaś z form ustalania celów, zasad i norm pracy w grupie jest kontrakt z grupą szkoleniową.

    Kontrakt
    Gdy zajrzymy do słownika okaże się, że kontrakt to „umowa zawarta na piśmie między stronami”. Taki też powinien być kontrakt szkoleniowy – powinien stanowić (idealnie pisemną) umowę, jaką zawiera trener językowy ze swoją grupą. Kontrakt określa te czynności uczestników, które w poszczególnych warunkach są odpowiednie i nieodpowiednie. Kontrakt, który członkowie zawierają przed przystąpieniem do pracy w grupie, może w istotny sposób usprawnić ich udział w szkoleniu i zmotywować do pracy.

    Co nam daje kontrakt?     
    Dobry kontrakt oczywiście nie służy do kontrolowania uczestników ani niepotrzebnego ograniczania ich swobody. Jego zadaniem jest raczej skierowanie energii grupy na konkretne cele i zmotywowanie uczestników do działania. Dobry kontrakt zostawia każdemu dostateczną swobodę własnych wyborów przy jednoczesnym poczuciu, że dążymy do wspólnego, uzgodnionego celu.

    Kontrakt może, a nawet powinien, podsunąć uczestnikom szkolenia konkretne kryteria oceny ich osiągnięć. Potrzeba dowiedzenia się „jak mi idzie” jest przecież jedną z ważnych potrzeb uczestników szkolenia. Kontrakt zwalnia trenera z całkowitej odpowiedzialności za pracę grupy. Zwraca uwagę uczestników, że decydując się na udział w treningu, biorą odpowiedzialność za swój udział. Mogą wpływać na kierunek pracy grupy, a także na jakość interakcji, jakie pojawiają się w procesie rozwoju grupy.

    Przyglądając się szczegółowo zaletom kontraktów szkoleniowych wymienić należy poniższe:

    – daje uczestnikowi pojęcie, na co się właściwie godzi, przystępując do nauki;
    – zapewnia nie tylko formalne czyli zdystansowane, obserwujące  uczestnictwo, ale uczestniczące, psychologiczne członkostwo w grupie;
    – zapewnia przejrzystość szkolenia;
    – członkowie grupy wiedzą jakie są ich zadania oraz jakie są metody realizowania tych zadań i osiągania celów;
    – określa metody i sposoby postępowania grupy co znaczy, że łączy bezpośrednio sposoby działania z ich skutkami;
    – precyzuje wymagania wobec prowadzącego i uczestników;
    – zapewnia stopień bezpieczeństwa psychologicznego, niezbędny dla rozwoju osobistego i podejmowania ryzyka uczenia się nowych umiejętności.

    Obszary kontraktu 
    Idealnym rozwiązaniem jest, gdy lektor i grupa wspólnie dochodzą do kluczowych dla nich obszarów koniecznych do „zakontraktowania”. Są jednak takie nieodzowne kategorie jak: 
    – cel nadrzędny grupy i cele szczegółowe, w tym cele osobiste uczestników szkolenia,
    – metody, jakimi te cele planujemy realizować,
    – ustalenie roli prowadzącego szkolenie,
    – proponowane reguły postępowania członków grupy,
    – sposoby,  jakimi będą te reguły przestrzegane.
    Te elementy są oczywiście tylko propozycją. Zawartość kontraktu jest bowiem związana bezpośrednio z rodzajem grupy szkoleniowej, jej celami, specyfiką grupy oraz temperamentem i ideologią trenera.

    Te elementy decydują  też, w jaki sposób wprowadzamy kontrakt w życie grupy. Niektórzy przedstawiają grupie kontrakt ustnie, pilnując potem jego przestrzegania.  Inni proponując swoje zasady, prosząc grupę o uzupełnienie, zaproponowanie własnych. Wspólnie je wypracowują i albo je zapisują, albo pozostawiają w pamięci. Jeszcze inni proponują gotowy, spisany zestaw norm i zasad, który jest przedyskutowany w grupie, uzupełniony przez uczestników i indywidualnie podpisany przez każdego z uczestników. Nie wyłączając oczywiście trenera.

    Ten ostatni sposób często powoduje, że uczestnicy stają się od początku bardzo aktywnymi „pilnowaczami” zasad i norm, biorą odpowiedzialność za funkcjonowanie grupy, czują się bezpieczniej i nie czekają na reakcje trenera w różnych trudniejszych momentach rozwoju grupy, ale reagują samodzielnie. Jest to bardzo korzystne i motywujące tak dla samej grupy jak i procesu uczenia się.

  • Metody nauczania, mówienie

    Ratunku! Co mam zrobić, moi uczniowie chcą tylko mówić?

    Też mi problem – pomyślą niektórzy z Was. 
     
    Dla części osób czytających ten poradnik to pytanie w ogóle nie jest problemem, bo takich uczniów po prostu nie macie. Wręcz przeciwnie, trzeba ich wyciągać do mówienia i zachęcać do aktywności. Natomiast bywa tak, że mamy uczniów, którzy chcą wyłącznie mówić. Najczęściej są to uczniowie dorośli lub młodzi dorośli, często na zajęciach indywidualnych. Ich poziom języka obcego jest na tyle rozwinięty, że na prawie każdy temat są w stanie porozmawiać (poziom B1, mocniejszy B1, czasami B2, a czasami wyższy). Chcą tylko i wyłącznie mówić, mówić, mówić, mówić, mówić… No i można się zastanowić, w czym właściwie jest problem. Czy taki uczeń to nie czyste złoto? 
     
    Czy to jest problem, czy to nie jest problem? Przecież uczymy się języka głównie po to, aby mówić. Hmmm, czy na pewno? 
     
    • Uczymy się języka po to, żeby rozumieć ze słuchu to, co do nas jest mówione. Czasami przez drugiego człowieka, czasami w telewizji, czasami w radiu, czasami na dworcu, czasami na lotnisku.
    • Uczymy się języka po to, aby funkcjonować również w takim świecie, gdy czasami jesteśmy  zmuszeni coś zapisać.
    • Czasami musimy również coś w tym języku przeczytać. 
    Poprawa gramatyki, rozwijanie słownictwa i innych umiejętności językowych są również niezwykle istotne. Najważniejsze jest oczywiście mówienie, ale nie należy zapominać o pracy nad pozostałymi umiejętnościami. 
     
    Jak skonstruować lekcję, żeby pomóc uczniowi rozwijać inne umiejętności niż tylko mówienie?
     
    Praktyczne rady:
     
    1. Ustal realistyczne cele nauczania: Kiedy masz ucznia, który uwielbia mówić, zacznij od wyznaczenia realistycznych celów nauczania. Zamiast próbować całkowicie zahamować jego potrzebę mówienia (nie ma  takiej potrzeby), negocjuj z nim lub z nią. Postaraj się osiągnąć umowny bilans między mówieniem a innymi umiejętnościami. Zaproponuj uczniowi, że na każdej lekcji będziecie rozmawiać przez około 70% czasu, pozostawiając pozostałe 30% na inne działania.
     
    2. Wdrażaj różnorodne ćwiczenia językowe: Rozważ wprowadzenie różnorodnych ćwiczeń językowych, które pozwolą na rozwijanie słuchania, czytania i pisania. Na przykład, przeprowadź krótkie zadania ze słuchaniem, zapisywaniem notatek lub czytaniem tekstów, a następnie omów je z uczniami.
     
    Możesz także stworzyć zadania, które wymagają od uczniów zastosowania gramatyki i słownictwa w konkretnym kontekście. To pozwoli im na bardziej wszechstronne wykorzystanie języka.
     
    3. Postaraj się zrozumieć motywację ucznia: Pamiętaj, że uczniowie, którzy chcą tylko mówić, mogą unikać innych umiejętności, ponieważ czują się w nich mniej pewnie. Dlatego istotne jest, aby zrozumieć ich motywację i wskazać, dlaczego rozwijanie innych umiejętności jest równie istotne.
     
    Wyjaśnij, że rozwijanie słuchania, czytania i pisania jest kluczowe dla rozwijania ich umiejętności komunikacyjnych. To pozwoli Twoim uczniom zrozumieć język w kontekście i dzięki temu pozyskać większą pewność siebie w różnych sytuacjach życia codziennego.
     
    TEGO NIE RÓB! 
     
    Nie prowadź lekcji typu “pogaduchy”!
     
    Zadanie.  
     
    Czy ten temat jest dla Ciebie ciekawy? Czy ten problem występuje u któregoś z Twoich uczniów? Jak sobie z nim radzisz? Co dodać do mojej listy praktycznych porad?
     
    Jeżeli interesują Cię podobne metodyczne treści, wpisz się na listę osób zainteresowanych moim nowym projektem „Metodyczne Combo” – szczegóły dla zainteresowanych już 9.01. Zapisz się w formularzu poniżej, a otrzymasz informacje o projekcie.
  • Metody nauczania

    Powalczmy z blokadą językową!

    Motywowanie uczniów do mówienia w języku obcym może być wyzwaniem, zwłaszcza jeśli niektórzy z nich cierpią na „blokadę” lub obawiają się używania obcego języka publicznie. W takich przypadkach istnieją strategie, które mogą pomóc rozwiązać ten problem i zmotywować uczniów do aktywnego uczestnictwa w rozmowach w języku obcym. Oto kilka kroków, które możesz podjąć:
     
    Praktyczne rady:
     
    • 1. Wprowadź symboliczny przedmiot: Użyj przedmiotu, który będzie przekazywany między uczniami i symbolizować będzie kolejność mówienia po angielsku. Może to być piłeczka, kubek z flagą angielską, marker lub inny przedmiot z symbolem brytyjskim / amerykańskim / języka, którego nauczasz. Kiedy uczeń trzyma ten przedmiot, tylko on może w danym momencie mówić i tylko w języku obcym.
    •  
    • 2. Daj rolę przewodniczącego: Przydziel uczniowi bardziej cichemu rolę przewodniczącego w konkretnym zadaniu, na przykład w dyskusji klasowej. Ta osoba nie będzie odpowiedzialna za treść zadania, ale za organizację i zarządzanie rozmową, udzielając głosu innym uczniom.
    •  
    • 3. Plan minimum: Przed każdym zadaniem określ konkretny „plan minimum” dla uczniów. Na przykład, każda osoba w parze musi powiedzieć minimum dwa plusy 
    • i dwa minusy lub każda osoba musi wypowiedzieć się bez przerwy przez minimum 15 sekund. To pomoże uczniom zmotywować się do mówienia w jasno określonych granicach. 
    •  
    • 4. Losowanie mówiącego: Jeśli chcesz uniknąć wrażenia, że faworyzujesz jednego    z uczniów, możesz wybierać osoby do wypowiedzi w sposób losowy używając przy tym patyczków laryngologicznych lub aplikacji online. Możesz wykorzystać strony:  wheeldecide.com czy classtools.net.
    •  
    • 5. Ćwiczenia z luką informacyjną: Wykorzystaj ćwiczenia z luką informacyjną (“information gap”), w których uczniowie otrzymają różne informacje  (uczeń A ma inne niż uczeń B). W trakcie trwania ćwiczenia muszą ze sobą  współpracować, aby uzupełnić brakujące części tekstu lub tabeli. To pomaga im aktywnie uczestniczyć w zajęciach i zwiększa  ich pewność siebie w mówieniu.
    TEGO NIE RÓB! 
     
    Nie pozwalaj uczniom “chować się” w Twojej klasie, poprzez dopuszczanie do głosu wciąż tych samych osób. 
     
    Pamiętaj, że to naturalne, iż niektórzy uczniowie są bardziej nieśmiali i potrzebują dodatkowej zachęty do mówienia w języku obcym. Ważne jest, aby stworzyć przyjazne 
    i wspierające środowisko klasowe, gdzie wszyscy czują się swobodnie, uczą się razem 
    i pomagają sobie nawzajem. Często to od atmosfery na lekcji zależy, czy uczeń będzie chciał się wypowiedzieć czy nie. Czy atmosfera w Twojej klasie zawsze sprzyja mówieniu? 
     
    Zadanie.
     
    A co Ty robisz, by ośmielić cichego ucznia? Dodaj jeden z pomysłów do mojej listy. 
     
    Potrzebujesz więcej taki porad? Zobacz mój kurs Korepeytycje z Metodyki
    Chcę wiedzieć więcej >
  • Metody nauczania, skuteczność

    Brak pracy domowej: karać czy nie?

    Kwestia karania ucznia za brak pracy domowej jest tematem, który budzi kontrowersje
    i wymaga rozważenia różnych aspektów. Decyzja o ukaraniu ucznia powinna być uważnie przemyślana, najlepiej jeszcze zanim zaczniesz pracę z daną grupą czy klasą. 
     
    Praktyczne rady:
     
    • 1. Pierwszy krok: Rozmowa indywidualna: Zanim zdecydujesz się na karę, indywidualnie porozmawiaj z uczniem. Zapytaj go o powody braku pracy domowej. Wysłuchaj uważnie jego punktu widzenia.
    • 2. Wytłumacz uczniowi / uczniom wartość pracy domowej: Wyjaśnij, dlaczego uważasz pracę domową za ważną. Podkreśl, jakie korzyści przynosi regularne wykonywanie zadań domowych, takie jak utrwalenie materiału czy rozwijanie umiejętności samodzielnego uczenia się.
    • 3. Przeanalizuj potrzeby ucznia: Sprawdź, czy prace domowe, które zadajesz, są interesujące i wartościowe z perspektywy ucznia. Czy można dostosować je do jego zainteresowań i potrzeb tak, aby były dla niego bardziej angażujące?
    • 4. Daj drugą szansę: Nie wymierzaj kary od razu. Daj uczniowi drugą szansę. Ustalcie wspólnie, jak można poprawić sytuację i osiągnąć cel wykonywania pracy domowej.
    • 5. Bądź elastyczny/elastyczna: Każdy przypadek jest inny, więc staraj się rozważyć indywidualne okoliczności i potrzeby ucznia.
    • 6. Ewentualne konsekwencje: Jeśli żadne inne podejścia nie przynoszą rezultatów, rozważ wprowadzenie konsekwencji za brak pracy domowej. Pamiętaj, że kara powinna być ostatecznością i stosowana w sposób rozważny. Powinna być także sprawiedliwa i niezależna od tego, który z Twoich uczniów na nią właśnie zasłużył. Upewnij się, że uczniowie są świadomi potencjalnych konsekwencji i że prawo nie zadziała wstecz. 
    • 7. Unikaj nadmiernego stosowania kar: Postaraj się, aby kara nie była jedynym środkiem zaradczym. Postaw na komunikację, zrozumienie i próby znalezienia alternatywnych rozwiązań.
    Kara powinna być stosowana bardzo rozważnie. Powinna być też czymś ostatecznym. Najpierw warto próbować innych metod, takich jak rozmowa, dostosowanie pracy domowej do potrzeb i możliwości ucznia czy wyjaśnienie jej wartości. Dopiero gdy wszystkie inne środki zawiodą, warto rozważyć wprowadzenie konsekwencji.
     
    Przypomnij sobie przypadek, gdy ukarałaś / ukarałeś ucznia za brak pracy domowej. Czy była to ostateczność, czy raczej pierwszy odruch? Co zrobiłabyś / zrobiłbyś teraz inaczej?
     
    Potrzebujesz więcej tego typu treści? Czy znasz mój kurs: Korepetycje z Metodyki?
    Chcę wiedzieć więcej >
  • recykling, skuteczność

    Nie rób ciągle nowych rzeczy: o recyklingu treści słów kilka.

    W kontekście nauczania języka obcego, recykling treści, czyli powrót do wcześniej omawianych tekstów i zadań, stanowi istotny element efektywnego nauczania. Pomimo presji wprowadzania nowych materiałów, wartościowe jest powtarzanie i pogłębianie zrozumienia poznanych wcześniej treści.  Filozofia „less is more” odgrywa kluczową rolę, zachęcając do skupienia się na powtórzeniach i utrwaleniu materiału.
     
    W praktyce nauczania, recykling treści może przybrać różne formy. Zmiana kolejności, dodawanie nowych elementów lub modyfikacja formatu ćwiczeń sprawiają, że materiał staje się bardziej urozmaicony , zwiększający zaangażowanie uczniów.  Badania wskazują, że uczniowie odbierają to jako wartościowe, co przekłada się na lepsze utrwalenie omawianego materiału.
     
    Techniki recyklingu treści obejmują ponowne wykonanie ćwiczeń w parach, zmianę partnerów lub zamknięcie podręcznika i przypomnienie sobie jak największej ilości informacji. Te metody sprzyjają bardziej efektywnemu utrwaleniu materiału językowego.
    Kolejnym aspektem recyklingu treści jest wykorzystanie zadań otwartych, które umożliwiają bardziej szczegółowe i kreatywne podejście do omawianego materiału. Prośba o ponowne wykonanie zadań, z wplecionymi elementami o zwiększonym stopniu trudności,  poszerza i pogłębia umiejętności uczniów.
     
    Praktyczne rady:
    •  
    • 1. Zmienna forma powtórzeń:  Zmieniaj formę powtórzeń, aby unikać rutyny i monotoniczności. Dodawaj nowe elementy, modyfikuj kolejność, a nawet zmieniaj format ćwiczeń, aby uczniowie postrzegali materiał jako świeży i angażujący.
    • 2. Współpraca: Wprowadź element współpracy poprzez prośby o ponowne wykonanie ćwiczeń w parach, ale z różnymi partnerami. Wspólne prace nad materiałem mogą przynieść korzyści poprzez wymianę wiedzy i doświadczeń.
    • 3. Zadania otwarte i warianty trudności:  Wykorzystaj zadania otwarte, które pobudzają kreatywność uczniów. Ponowne wykonanie zadań, ale z trudniejszymi elementami, pozwala na rozwijanie bardziej zaawansowanych umiejętności.
    Przeanalizuj plan lekcji na najbliższy tydzień i zidentyfikuj możliwości recyklingu treści. Spróbuj różnych form powtórzeń i zaobserwuj, jakie metody są najbardziej efektywne w utrwalaniu materiału.
     
    Odpowiedz na pytanie, czy recykling treści wpływa pozytywnie na zaangażowanie i zrozumienie uczniów?
  • skuteczność, zadowolenie

    Nigdy nie prowadzę zajęć w 100% konwersacyjnych. Dlaczego?

    Przychodzi uczeń do Luizy i mówi: „Chciałabym zajęcia konwersacyjne. Chcę tylko mówić”. A co Luiza na to? „Nie!” (oczywiście grzecznie i z wytłumaczeniem, dlaczego nie. Patrz poniżej).

    Zajęcia w stu procentach konwersacyjne są popularną formą wśród uczniów średnio-zaawansowanych i zaawansowanych. Mogą być użyteczne w pewnych kontekstach, ale mogą również mieć wielkie ograniczenia. Ja te ograniczenia bardzo jasno widzę i informuję uczniów, dlaczego mówić będziemy dużo ale nie wyłącznie. Oto moje powody:

    Powód 1.

    Brak struktury: W pełni konwersacyjne zajęcia często nie mają struktury, co może prowadzić do chaotycznych dyskusji i braku celowości. A ja lubię skupiać się na celu! Struktura jest ogromnie ważna w procesie nauki, aby efektywnie przyswajać nowe informacje i stopniowo rozwijać umiejętności.

    Powód 2.

    Brak skupienia na słabościach: wybierają je uczniowie, którzy już dobrze mówią, ale prawdopodobnie ciężej idzie im słuchanie i gramatyka. „Konwersacje” mogą nie uwzględniać indywidualnych słabości Twoich uczniów. Co robię? Co proponuję? Dostosowanie materiału do potrzeb uczniów, a także skupienie się na obszarach, w których uczniowie mają trudności, które diagnozujemy na pierwszych kilku zajęciach.

    Powód 3.

    Brak różnorodności materiałów: Tak zwane „konwersacje” mogą polegać na bieżących rozmowach, co ogranicza różnorodność materiałów i tematów.

    Powód 4.

    Brak oceniania i mierzenia postępów: Zajęcia w stu procentach konwersacyjne mogą być trudniejsze do mierzenia postępów ucznia. Systematyczne monitorowanie jest mega ważne, aby zobaczyć, jak dobrze radzi sobie uczeń i jakie aspekty wymagają dalszej pracy. Uczeń musi widzieć, że dokonuje się postęp a nie, że pracuje cały czas na tym samym zasobie!

    Powód 5.

    Utrzymanie równowagi: Ważne jest, aby znaleźć równowagę między konwersacjami a innymi elementami nauki, takimi jak gramatyka, słownictwo, czy pisanie. Skupienie się wyłącznie na konwersacjach może prowadzić do zaniedbania innych kluczowych aspektów języka.

    Pytanie o to, dlaczego nie prowadzę konwersacji, to jedno z pytań na kursie „Masterclass. Praktyki z Metodyki”. Poza nim, jest jeszcze 49 innych. Znasz program kursu? 

    Startujemy już 01.08!

    Zarejestruj się tu: MASTERCLASS

  • manipulacja

    Nauczycielko! Nauczycielu! Nie daj sobą manipulować!

    Opowiem Ci teraz kilka słów o manipulacji, pokażę przykład, jak mną kiedyś próbowano zamanipulować i zaproszę na webinarium, które otrzymują osoby zapisane na trening asertywności. Doczytaj do końca.

    ​W codzienności szkolnej (i nie tylko szkolnej) często słyszymy o manipulacji: o manipulujących uczniach, o manipulujących rodzicach, o klientach zgrabnie wkręcających nas, o dyrektorach z wyjątkową umiejętnością zaczarowywania życia. Nie mówiąc już o mediach manipulujących nami, politykach naginających rzeczywistość. Ale czy na pewno wiemy, czym właściwie jest manipulacja?

    W najprostszym rozumieniu, jest to takie zachowanie, które znacząco wpływa na nas, na nasze działania i decyzje a które ma ukrytą intencją i jest nią realizacja własnych planów, osiągnięcie własnych, konkretnych celów. Jesteś manipulowany / manipulowana w środowisku szkolnym wtedy, gdy Twój rozmówca (uczeń, rodzic, inny nauczyciel, dyrektor, metodyk) realizując własne zamierzenia wykorzystuje sugestie, nacisk czy stwarza specyficzne, potrzebne do realizacji „planu” warunki. Brzmi znajomo?

    Kiedy jesteśmy podatni?

    Na manipulację najbardziej podatne są te osoby, które mają dość niską pewność siebie oraz zaniżoną samoocenę. Naprawdę łatwo je wykorzystać: osoba manipulująca użyje pochlebstwa, pozytywnej oceny, zauważy zdolności, zaspokoi potrzebę szacunku, bycia dobrym, zauważanym, docenianym. Zrobi jednak coś więcej: wplącze nas w zależność i wdzięczność. Kiedyś usłyszałam: „Nie możesz zrezygnować z tych lekcji, pani Marta tak Cię ceni!”. Klasyka. Nie ma znaczenia, czy ja mam siłę, chęć, czas… Manipulator stosując technikę pozornej realizacji dotychczas niezaspokojonych potrzeb, generuje w osobie manipulowanej motywację do określonego zachowania, myślenia czy kontaktu, który jest celem manipulatora. Ja się nie dałam i nazwałam manipulację manipulacją. I wiecie co? Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki się skończyła. Zdemaskowana.

    Jeżeli Twoja nauczycielska samoocena jest niska (nie wstydź się tego, wielu z nas, nauczycieli tak ma), jesteś wyjątkowo wystawiony na bycie manipulowanym. Czy bliska jest są poniższe cechy?

    1. masz przekonanie, że nie podołasz jakimś zadaniom;
    2. masz niską tolerancję krytyki;
    3. odbierasz jakiejkolwiek porażkę (nawet drobną) jako coś karygodnego, za co powinieneś zostać ukarany;
    4. odbierasz rzeczywistość w „czarnych barwach”;
    5. masz negatywny stosunku do jakichkolwiek zmian, nowych znajomości czy wyzwań;
    6. jesteś bardzo autokrytyczny;

    To Ty? Czas zacząć się chronić.
    Pierwszy krok to świadomość, że niska samoocena to otwarte drzwi do bycia manipulowanym. ​Pierwszy krok już zrobiłeś i zrobiłaś – brawo :).